وقتی از افراد درباره تعداد ایده‌آل فرزندی که دوست دارند سوال می‌شود، بیشتر افراد دو فرزند را ترجیح می‌دهند. برخی افراد هم سه یا چهار فرزند را می‌پسندند. اما تنها 0 تا 3 درصد افراد جامعه علاقه‌ای به تک فرزندی نشان نمی‌دهند یا اصلاً فکری به داشتن فرزند ندارند. این والدین معمولاً با سوالات ناخوشایند و انتقادات فراوان روبرو می‌شوند. اطرافیان آنها آنها را به ناباروری یا اختلافات زناشویی متهم می‌کنند و یا از تنهایی در سن پیری آنها نگران می‌شوند. این نگرش منفی نسبت به عدم داشتن فرزند، به ویژه تک فرزند بودن، از باورهای نادرستی نشأت می‌گیرد. به عنوان مثال، بسیاری از افراد اعتقاد دارند که کودکان تک فرزند مغرور، خودخواه یا لوس هستند و از جامعه فرار می‌کنند، در حالی که هیچ یک از این باورها درست نیست.
آیا تک فرزندی خوب است؟
تحقیقات علمی نوین پیشنهاد می‌دهند که تک فرزندی یک گزینه معتبر است. بررسی‌ها نشان می‌دهند که بین تک فرزندان و کودکانی که خواهر و برادر دارند، هیچ تفاوتی وجود ندارد، به جز اینکه روابط عاطفی تک فرزندان با والدینشان قوی‌تر است. مطالعات انجام شده در کشور چین که اکثریت افراد آنجا تنها یک فرزند دارند، نیز نشان داده است که تک فرزندان قدرت تحمل کمتری دارند، اما در عین حال خلاقیت بیشتری دارند و توانایی حل مسئله بهتری دارند. به نظر می‌رسد که آنچه تحقیقات علمی ثابت کرده است، با آنچه از زبان مردم شنیده می‌شود بسیار متفاوت است و هیچ گونه دلیل علمی برای اثبات ضعف یا گوشه‌گیری تک فرزندان وجود ندارد. یک نکته مهم دیگر، تصمیمی است که والدین می‌گیرند، زیرا تنها زمانی که والدین از داشتن فرزند راضی هستند، می‌توانند به آن برسند.
مهم است که در مورد معایب تک فرزندی هم اطلاعاتی داشته باشید. بر اساس تحقیقات، خانواده‌های تک فرزند کمتر درگیر مشاجره و بحث می‌شوند. به طور میانگین، خواهر و برادرها هر 10 دقیقه یکبار با یکدیگر بحث می‌کنند. این بحث کردن ممکن است به نظر ناخوشایند برسد، اما به نوعی به استقلال و رشد فردی کودکان تأثیر مثبتی خواهد داشت.
در نهایت تک فرزندی خوب است یا بد؟
بگذارید تمام جوانب را با مثال‌هایی در نظر بگیریم:
من یک تک فرزند هستم و بعد از فوت پدرم، مادرم حال روحی خوبی ندارد. همیشه آرزو داشتم کاش یک خواهر یا برادر داشتم که در این شرایط سخت کنارم باشد. البته پسرعموها، دخترعموها و دیگر خویشاوندان نزدیکی هستند که به من کمک کنند و همچنین دوستان و همسایه‌های خوبی دارم که می‌توانم به کمک آنها حساب کنم.
تجربه‌ام رشد در یک خانواده تک فرزندی است. همیشه وقتی خواهر و برادرهای دیگر خانواده‌ها به عنوان پاسخ به حسودی‌شان از عشق والدین صحبت می‌کنند، خنده‌ام می‌گیرد. اما آرزو می‌کنم آنها بفهمند که وقتی در خانه والدین بحث می‌کنند، اگر تنها باشید چه فشارهایی تحمل می‌کنید. تک فرزندان مجبورند با هر دو طرف دعوا برابری کنند و از هر دو طرف حمایت کنند. در یک خانواده تک فرزندی، شما باید همیشه مراقب باشید که اعضای خانواده احساس رنجش نکنند یا به خاطر شما دچار ناراحتی نشوند.
نظرات کاربران