اختلال آسپرگر یا اختلال اسپکترم آسپرگر (ASD) یک وضعیت توسعه‌ای است که بر روی رفتارها، تعامل اجتماعی و الگوهای تکراری تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به این اختلال معمولاً علاقه‌مند به تنهایی و انزوا هستند و دشواری در برقراری روابط اجتماعی و دوستی را تجربه می‌کنند. آنها شباهت‌هایی با کودکان اوتیسم دارند، اما به طور کلی هوش بالاتری دارند.
به طور عمومی، کودکان با اختلال آسپرگر دارای مهارت‌های زبانی و گفتاری خوبی هستند و از طرفی مشکلات جدی در این زمینه ندارند. تا سن سه سالگی تقریباً رشد طبیعی دارند و پس از آن شروع به از دست دادن صمیمیت در روابط می‌کنند و تکلم آنها یکنواخت می‌شود. آنها تمایل به تنهایی دارند، رفتارها واکنشی و عدم دوستی نشان می‌دهند و اگرچه در حدود عادی هوش عمل می‌کنند، اما علایمی از عقب‌ماندگی خفیف نشان می‌دهند. به عبارت دیگر، این کودکان نمی‌توانند به خوبی با افراد چشم در چشم صحبت کنند، می‌توانند به طور مثال هنگام صحبت لبخند نزنند و یا به نشانه‌های تایید سرشان را تکان ندهند. آنها زمان زیادی را صرف جمع‌آوری اطلاعات در زمینه‌های محدود علاقه خود می‌کنند، مثلاً فقط در مورد حشرات یا تاریخ کشورها مطالعه می‌کنند و در این زمینه اطلاعات غنی دارند، اما در موضوعات دیگر کمتر صحبت می‌کنند و همه چیز را به آن موضوع مورد علاقه خود مرتبط می‌کنند.
همچنین، افراد مبتلا به اختلال آسپرگر معمولاً پرحرف هستند، اما برخی از نشانه‌های احتمالی این اختلال شامل گفتار سرد و بی‌روح، رفتارهای عجیب، فقدان همدلی، خودمحوری، رفتارهای کلیشه‌ای و وسواسی، عصبی و خشن بودن می‌شود. باید توجه داشت که تشخیص اختلال آسپرگر معمولاً دشوار و زمان‌بر است و نیاز به حضور یک تخصص‌کار در این زمینه دارد. بنابراین، بهتر است والدین در صورت مشاهده این علایم در کودکان خود، آنها را در سال‌های کودکی به مراکز مشاوره و روان‌درمانی مراجعه دهند.
نظرات کاربران