کابوس دیدن شبانه کودک از دو تا هشت سالگی

اگر کودکتان با گریه یا اضطراب از خواب بیدار شد و دچار مشکل در بازگشت به خواب شدید، احتمالاً کابوس دیده است. این حوادث ترسناک معمولاً در نیمه دوم شب، زمانی که احتمال بیشتری برای روییدن رویاها وجود دارد، رخ می‌دهند. کودک شما احتمالاً در روز بعد به خاطر رویاهای ناخوشایند خود یاد می‌کند و ممکن است هنوز هم این رویاها به او آزار بدهند.

نباید کابوس‌ها را با هراس شبانه اشتباه گرفت. هراس شبانه یک اختلال خواب کمتر شایع است که معمولاً در یک سوم ابتدای شب رخ می‌دهد. کودکانی که به هراس شبانه مبتلا هستند، در طول این مدت به خواب عمیق و بدون رویا فرو می‌روند و با این حال بسیار آشفته می‌شوند و آرام کردن آنها دشوار است. پس از آن، به خواب عمیق بازمی‌گردند و صبح روز بعد هیچ چیزی از آن را به یاد نمی‌آورند.

علت های کابوس دیدن شبانه کودکان

در ادامه برخی از دلایلی که منجر به کابوس دیدن کودککان می شود را جمع آوری کرده ایم:

علت کابوس شبانه کودک 2 تا 4 ساله

بیشتر بچه‌ها در بعضی اوقات کابوس می‌بینند، اما بچه‌های دو تا چهار ساله به طور ویژه بسیار حساس به آن هستند. در این سن، ترس‌های رایج بچه‌ها ظاهر می‌شود، خیالپردازی آنها رشد می‌کند و توانایی بیشتری در توصیف یک کابوس بدترسی پیدا می‌کنند.

علت کابوس دیدن کودک پنج تا هشت ساله

بچه‌های پنج تا هشت ساله نیز ممکن است بیشتر تحت تأثیر کابوس‌ها قرار بگیرند، زیرا با پیشرفت درک آن‌ها از خطرات واقعی زندگی مانند تصادفات رانندگی، خشونت و مرگ یکی از افراد نزدیک، آشنا می‌شوند. کابوس‌هایی که فرزندتان می‌بیند، ممکن است ناشی از گوش دادن به داستان‌های ترسناک، حتی اگر به نظر شما ترسناک نباشد، یا تماشای برنامه‌های تلویزیونی یا فیلم‌های ناراحت‌کننده، هیجان‌زدگی یا برانگیختگی قبل از خواب، یا احساس اضطراب یا نگرانی در طول روز باشد.

تعداد زیادی از رویدادها می‌توانند در بچه‌های پنج تا هشت ساله استرس و کابوس شبانه ایجاد کنند. از شروع مدرسه تا تغییر شرایط مراقبتی کودک، طلاق والدین، مرگ یکی از اعضای خانواده یا اخراج والدین از شغل خود. برای یک کودک که در تلاش برای مدیریت و فهمیدن احساسات خود درباره این رویدادها استرس دارد، دیدن کابوس یک واکنش طبیعی است و اگر فرزندتان کابوس می‌بیند، همچنان شما به عنوان والدین نباید خود را مقصر بدانید.

بهبود حال کودک بعد از کابوس شبانه

وقتی کودکتان گریه می‌کند، به سمتش حرکت کنید. نوازش و لمس فیزیکی بسیار اهمیت دارد، بنابراین بغلش کنید یا پشتش را ماساژ دهید تا آرامش بیابد. اگر فرزندتان را برای آرام شدن به تخت‌خواب خودتان می‌برید، باید بدانید که ممکن است یک عادتی در او شکل بگیرد که جدا کردنش مشکل باشد.

اگر فرزندتان می‌خواهد کابوسش را برای شما توصیف کند، اما به این امر اصرار نکنید. به او با کلامی دلگرمی بدهید، اما به خاطر داشته باشید که گفتن “فقط یک خواب بود” توانایی کمک زیادی ندارد، زیرا کودک شما تازه شروع به درک تفاوت بین واقعیت و تخیل کرده است، اما باز هم ارزش گفتن دارد، زیرا در این سن، بچه‌ها آماده می‌شوند کم‌کم یاد بگیرند که کابوس‌ها واقعیت ندارند.