درد، نشانهای ابتدایی است. ممکن است فرزند شما به شما اعلام کند که درد گوش دارد یا شما به طور خودکار متوجه شوید که او گوشش را میکشد. ابتلا به سرماخوردگی یا سینوزیت نیز میتواند در تشخیص این وضعیت کمک کننده باشد. او ممکن است با تب مواجه شود یا به طور کلی بدون تب باشد.
من چگونه می توانم بفهمم فرزندم به عفونت گوش مبتلا شده است؟
کاهش اشتها. عفونت گوش ممکن است باعث درد و ناراحتی در هنگام جویدن و بلع شود.
تغییر در الگوی خواب. در حالت درازکشیدن و خوابیدن، ممکن است درد در منطقه گوش بیمار را تشدید کند و اختلال در خواب را ایجاد کند.
اسهال و استفراغ. ویروسی که منجر به عفونت گوش میشود، ممکن است بر روی سیستم گوارش نیز تأثیر گذاشته و منجر به اسهال و استفراغ شود.
خروج مایع زرد یا نسبتاً سفید از گوش. این اتفاق در اکثر بچهها رخ نمیدهد، اما ممکن است نشانهای از وجود یک سوراخ کوچک در پرده گوش باشد که از طریق آن چرک و عفونت خارج میشود. در بیشتر موارد، پس از بهبود و تمیز شدن گوش از عفونت، سوراخ به طور خودکار ترمیم خواهد شد.
بوی ناخوشایند. ممکن است شما بویی ناهنجار و نامطبوع از گوش عفونی شده احساس کنید.
مشکل در شنیدن صداها. انباشت مایع در گوش میانی میتواند باعث محدود شدن شنیدن صداها شود.
اختلال در حفظ تعادل بدن. گوش نقشی در حفظ تعادل بدن دارد، بنابراین ممکن است شما احساس کنید که فرزندتان قادر به حفظ تعادل خود نیست و نسبت به قبل کمی مشکل دارد.
عفونت گوش چقدر شایع است؟
عفونت گوش پس از سرماخوردگی، بیشترین بیماری رایج در کودکان است. در واقع، حدود سه چهارم کودکان قبل از سن ۳ سالگی، حداقل یک بار به عفونت گوش مبتلا شدهاند.
عامل عفونت گوش چیست؟
عموما، عفونت گوش به وسیلهی باکتریها ایجاد میشود، اما ویروسها هم میتوانند عامل آن باشند. این وضعیت در اثر تجمع مایع پشت پرده گوش و سپس عفونت آن رخ میدهد. به طور معمول، هرگونه مایعی که در این ناحیه تجمع پیدا کند، توسط شیپور استاش (لولهای که گوش میانی را با حلق به ارتباط میآورد) تخلیه میشود. اما اگر شیپور استاش به هر دلیلی مسدود شود که در سرماخوردگی، سینوزیت و حتی آلرژی به طور شایع رخ میدهد – این مایع در گوش میانی گیر میافتد و تخلیه نمیشود.
میکروبها تمایل دارند به محیطهای تاریک، گرم و مرطوب علاقه نشان دهند. بنابراین، گوش میانی که با مایع پر شده است، برای رشد و تغذیه آنها بهترین محل است. با افزایش شدت عفونت، التهاب در پشت و پرده گوش بیشتر میشود و درد را ایجاد میکند. در صورتی که بدن فرزند شما سعی کند به عفونت مبارزه کند، ممکن است تب داشته باشد. در این شرایط، که التهاب گوش میانی با تجمع مایع، درد، قرمزی پرده گوش و بعضی اوقات تب همراه است، در پزشکی به آن عفونت حاد گوش میانی یا “acute otitis media” میگویند (AOM).
با توجه به اینکه شیپور یا لوله استاش در بچهها کوتاه است (کمتر از یک و نیم سانتیمتر) و به طور افقی قرار دارد، آنها بسیار حساس به عفونت گوش میانی هستند. با رشد بچهها، این لوله بلندتر و بیشتر عمودی میشود و این امر تخلیه مایع را آسانتر میکند.
چه وقت من باید با دکتر تماس بگیرم؟
در صورتی که علائم اولیه عفونت گوش را مشاهده کردید، پیشنهاد میشود با پزشک تماس بگیرید. او ممکن است از شما بخواهد به مطب او مراجعه کنید تا گوش فرزندتان با استفاده از وسیلهای به نام اتوسکوپ بررسی شود. در صورتی که پرده گوش کودک قرمز، تورم داشته و مرطوب به نظر برسد، احتمالاً عفونت گوش میانی وجود دارد. پزشک ممکن است بخواهد با استفاده از دستگاهی به نام پنوماتیک اتوسکوپ، گوش فرزندتان را معاینه کند. در این معاینه، حرکت پرده گوش در پاسخ به جریان های هوای کوچکی که توسط دستگاه ایجاد میشود، مورد ملاحظه قرار میگیرد. در صورتی که پرده گوش به این جریان هوا پاسخی ندهد، ممکن است تجمع مایع در گوش میانی وجود داشته باشد و گوش میانی ممکن است عفونی شده باشد.
پزشک برای درمان عفونت فرزند من چکار می کند؟
درمان بستگی به علائم و شدت آنها دارد. در صورتی که کودک بین 2 تا 12 سال باشد، توصیه میشود آنتیبیوتیک به او تجویز شود. در صورتی که علائم بسیار شدید باشد و پزشک به تشخیص عفونت حاد گوش میانی اطمینان دارد، بهتر است تخلیه انجام شود. در صورتی که پزشک اطمینان ندارد یا کودک علائم شدیدی ندارد، پزشک میتواند او را به مدت 24 تا 48 ساعت تحت نظر قرار دهد و ببیند آیا بدون مصرف آنتیبیوتیک، علائم بهبود مییابد یا خیر. 80% از بچهها با تشخیص عفونت حاد گوش میانی بدون دریافت آنتیبیوتیک بهبود مییابند. اما به طور معمول، پزشک به منظور جلوگیری از عوارض در صورت شک قوی و عدم توانایی در دقیق نگهداشتن کودک تحت نظر، آنتیبیوتیک را تجویز میکند. هرچه کودک بیمارتر به نظر برسد، اقدامات احتیاطی بیشتر و آغاز دارو به موقع تر الزامی است.
اگر برای فرزندتان دارو تجویز شده است، حتماً آن را به طور کامل به او بدهید و دوره درمان را به پایان برسانید. پس از گذشت یک هفته، او را برای مراجعه مجدد به پزشک معالج ببرید تا از اثربخشی داروها اطمینان حاصل کند.
به خاطر داشته باشید که آنتیبیوتیک در اولین 24 ساعت تسکین درد را به طور قابل ملاحظهای ایجاد نمیکند؛ در واقع، اثر آرامبخشی آن به تدریج و پس از گذشت 24 ساعت اول آغاز میشود. برای کاهش درد، بهتر است از مقدار مناسب استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. (هرگز آسپرین به فرزندتان ندهید، زیرا ممکن است باعث ابتلا به سندرم ریه (Reye’s syndrome) شود که اغلب کشنده است).
استفاده از کمپرس گرم یا قطره گوش ممکن است نیز برای فرزندتان مفید باشد. بهتر است از پزشک فرزندتان درباره بهترین قطره گوش مشورت کنید. همچنین، بالا نگه داشتن سر فرزندتان هنگام دراز کشیدن یا خوابیدن نیز میتواند بهترین کمک را ارائه دهد.
اگر شروع به درمان با آنتیبیوتیک کردهاید یا هنوز شروع نکردهاید و حالت عمومی فرزندتان پس از چند روز بهبود نیابد، اگر هنوز تب دارد یا هر یک از علائم هنوز وجود دارد و حالتش بدتر شده است، به پزشکش اطلاع دهید. ممکن است او نیاز داشته باشد آنتیبیوتیک فرزندتان را تغییر دهد.
نظرات کاربران