ترس از دکتر رفتن کودکان

تخیل در سن خردسالی یکی از جنبه‌های جالب شخصیت بچه‌هاست که در طول رشد آنها تغییر می‌کند. اما گاهی این تخیلات می‌تواند به شکل ترس‌ها ظاهر شود که این هم بخشی از رشد طبیعی بچه‌هاست. به عنوان مثال، وقتی بچه‌های دو ساله توانایی تصویرسازی و تخیل را پیدا می‌کنند، می‌توانند انواع ترس‌ها و نگرانی‌ها را در خودشان ایجاد کنند. این ویژگی هنگامی که با مواردی که بچه‌ها دوست ندارند مانند تجربه درد واکسیناسیون همراه شود، معمولاً باعث ایجاد ترس زیادی از پزشک و مراجعه به دکتر می‌شود. برخی از راه‌های مقابله با این اتفاق به شکل زیر است:

• با فرزندتان دربارهٔ آنچه در آینده اتفاق می‌افتد، مرحله به مرحله صحبت کنید. به عنوان مثال، می‌توانید بگویید: “ابتدا به سمت میز بزرگ می‌رویم و اسمت را به پرستار می‌گوییم. سپس در سالن انتظار می‌نشینیم و عکس‌های جالبی را در یک کتاب مشاهده خواهیم کرد.” و سپس مراحل بعدی را به آرامی به او توضیح دهید.
• در حین معاینه و تزریق واکسن، سعی کنید فرزند دو سالهٔ خود را در آغوش یا در کنارتان نگه دارید.
• دروغ نگویید. به عنوان مثال، هرگز نگویید: “آمپول اصلاً درد ندارد.”
• وعده‌هایی که قابلیت اجرا ندارند را ندهید. به عنوان مثال، اگر وجود دارد که فرزندتان آمپولی دریافت کند، نگویید: “تو آمپول نمی‌زنی.”
• خودتان را شاداب و خوشحال نشان دهید. بچه‌های دو ساله در خواندن حالت چهره و زبان بدن ماهر هستند. بنابراین، از نگاهتان بی‌نگرانی و خوش‌بینی اطمینان حاصل کنید.

شما همچنین می‌توانید قبل از رفتن به معاینه، واکسیناسیون یا هر نوع مراقبت پزشکی دیگر، حتی در زمان مراجعه به مطب، یک “کیف دکتر” ویژه را به فرزندتان بدهید. این کیف شامل یک گوشی بازی پزشکی، یک ترمومتر و اشیاء مشابه است که به او کمک می‌کند نقش یک دکتر را بازی کند. همچنین می‌توانید یک عروسک کوچک با طرح نوزاد به او بدهید تا به عنوان “بیمار” فرزندتان عمل کند.

اگر به نظر می‌رسد تنها هدف زندگی فرزند دو سالهٔ شما این است که محدودیت‌های تعیین‌شده توسط شما را آزمایش کند، باید بدانید که این بخشی از کار و شغل او در این سن است! استکبار بی‌پایان و چالش برانگیزی محدودیت‌ها در طول رشد، روشی است که کودکتان با کمک آن یاد می‌گیرد چه چیزی پذیرفته است و چه چیزی نیست.

بسیاری از والدین به دلیل ترس از ناراحت کردن فرزندشان، تمایلی به «نه» گفتن به او ندارند. اما «نه» در واقع یک کلمهٔ ضروری و مهم است که باید در جای درست و در زمان مشخصی از آن استفاده کرد. یک کودک خردسال تا زمانی که شما آنچه را که قابل قبول است و آنچه را قابل قبول نیست به صورت روشن و واضح مشخص نکنید، هرگز متوجه برخی از قوانین نمی‌شود.

همچنین به یاد داشته باشید که بچه‌های خردسال دو تا چهار سال قادر به درک توضیحات طولانی درباره دلیل عدم اشتراک اسباب‌بازی با بچه‌های دیگر یا ضرب و شتم یک هم‌بازی نیستند. آنها باید به سرعت و به وضوح پیامی را دریافت کنند که این رفتارها قابل قبول نیستند. سعی کنید در صحبت کردن با آنها، لحنی قاطع و بی‌مزه و در عین حال تشویق‌آمیز داشته باشید. در پرورش فرزند، صبر همواره بهترین دوست شماست!